Googlemoeder
Ik behoor echt tot de net zelfbenoemde categorie “Googlemoeders’’. In mijn zoekgeschiedenis verschijnen met regelmaat de raarste zoektermen en vragen. Mijn laatste zoekopdracht was bijvoorbeeld: ‘’je kind horen huilen in je hoofd’’. Ik heb er namelijk héél erg last van. Het blijkt een naam te hebben: Fantoom huilen. Ik hoor ze huilen of roepen als ze boven prinsheerlijk liggen te slapen. Vorig weekend waren de kinderen niet eens thuis en heb ik toch ik heb echt zeker vier keer gedacht dat ik Wout hoorde roepen of Youp hoorde huilen. Het schijnt dus een bekend fenomeen te zijn. Iets met alle zintuigen die op scherp worden gezet om mogelijk gevaar te signaleren als je kinderen uit je gezichtsveld zijn verdwenen. Bloedirritant eigenlijk, maar blijkbaar werken mijn moederhormonen als een trein!
Toen Youp net was geboren begon het googelen weer erger te worden. Van voedingsschema’s tot vragen als ‘’wanneer is je borst leeggedronken” of ‘’Baby maakt rochelgeluid tijdens drinken, wat te doen’’. Alles zocht ik op. ‘’Gek dromen kraamweek” is ook nog de revue gepasseerd. Ik droomde als een gek in de kraamweek. Bij Wout droomde ik bijvoorbeeld dat hij als drie dagen oude baby tegen de tafelpoot muziek stond te spelen alsof de poot een ukelele was. Nou dan kun je wel concluderen dat de hormonen met je aan de haal gaan. Zeker als je dan ook nog midden in de nacht wakker wordt en rechtop zittend, al heen en weer wiegend, ontdekt dat het kussen in je armen niet je baby blijkt te zijn.
Hoewel ik denk dat het googelen doorgaans meer kwaad veroorzaakt dan het oplost blijf ik het doen. Na het surfen op internet houd je er namelijk altijd wel een chronische ziekte aan over of nog erger: je gaat dood. En dat is toch net wat je wilt voorkomen als je als Googlemoeder bezorgd de kwaaltjes, huiltjes en sprongetjes van je zoon probeert te verklaren. Toch geeft het mij een soort van houvast. Helemaal als ik fora tegenkom waar andere moeders blijkbaar ook zo’n zelfde vraag hebben gepost. Ik blijk lang niet gek te zijn, alles is wel een keer gepost. Vorig jaar nog, belde mijn vriendin op om te vragen wat het antwoord was op de Googleterm “baby eet potgrond”. Ze stuurde er nog een leuke ondersteunende foto bij. Een soortgelijke foto had ik namelijk enkele maanden eerder naar haar gestuurd. Nou mensen, los van een beetje poeperij kan een hapje potgrond geen kwaad. Maar wel even je huisarts bellen hè, als die poeperij maar blijft komen.
Het wordt mij steeds maar weer duidelijk dat er geen gouden standaard is voor het ouderschap. Iedere moeder en vader doet wat hem of haar het beste lijkt voor hun kind. Je kiepert wat ongevraagde adviezen in de prullenbak of probeert een tip van een andere ouder eens uit. Er is geen juiste weg die je moet bewandelen. Er is geen protocol wat je na 18 jaar nette uitvoering welgemanierde opgevoede kinderen aflevert. Iedereen doet maar wat. En elke ouder is even onzeker over zijn of haar opvoedstijl, manier van aanpak of eigen gedachten over het ouderschap. Alleen laten we dat vrijwel nooit zien. Ons kind is altijd “makkelijk” en “doet dat normaal nooit”. Ik Google dus nog maar even lekker door voor mijn dagelijkse hoe-voed-je-een-kind-op-adviezen. Dan kan ik daarna weer aan andere moeders vertellen hoe goed ik het wel niet weet en doe.